Hayatının en zor zamanlarından biriydi. Meteliksizdi. Borçlarını ödemek için mallarını birer birer satmak zorunda kalınca yaşama ve çalışma enerjisini kaybetmiş, sigara ve alkolle avunmaya başlamıştır. Sonuç olarak, sağlığı her geçen gün kötüye gidiyordu.
Bir gün elleri ceplerinde sokaklarda dolaşırken, kaykay üzerinde kaldırımdan kaldırıma uzanan bir adam gördü. Adam kaldırıma çıkmak için ondan yardım istedi. Yardımıyla kaldırımdan inen adam teşekkür ederek, “Teşekkürler efendim. Hava ne güzel değil mi?” “Üzgün olduğunu görüyorum ama işler o kadar da kötü olamaz” dedi.
Adam düşünmeye başladı. Bu adam mutluluğu bu halde bulmuş ve hayata bu şekilde bağ kurmuştur. Ya ben? bana ne oldu? Evet iflas ettim ama herkes iflas edebilir, ben ne ilk ne de son olacağım. Dünyanın sonu değildi!
Adam hemen bankaya gidip biraz kredi çekmiş; Cesur, akıllı, sağlıklı kararlar alarak, hırs ve kararlılıkla çalışarak bir süre sonra eski mali gücüne kavuştu.
Adam eskisinden daha iyi olunca düşünmeye başladı. Bir insanın bu tür değişiklikleri yaşaması için benim yaşadığım gibi bir olay mı yaşaması gerekir?
Diğer gönderilerimize göz at
[wpcin-random-posts]
İlk Yorumu Siz Yapın