Fakirlerden biri olan HZ. Ali’ye (Allah ondan razı olsun) gelir ve ihtiyaçlarını arz eder:
– Çocuklarla başım dertte, ne olur biraz yardım edin, der.
Hz. Ali (r.a.) hemen yerden bir avuç kum alır ve üzerinde okumaya başlar. Sonra kum taneleri altın oluncaya kadar avucunu açar.
– Al, der fakire. İhtiyacınızı karşılayın!
Zavallıların gözleri yerinden fırlamış gibi.
-Allah aşkına söyle ey Müminlerin Emiri! Kum tanelerinin altına dönüştüğünü ne okudunuz? o diyor. Hz. Ali (Allah ondan razı olsun) der.
– Kur’an-ı Kerim Fatiha suresinde gizlidir. Ben bu kumların üzerinde Kuran okurken…
Bunu öğrenen fakir midir? O da bir avuç kum alır ve okumaya başlar. Okuyor, okuyor, okuyor. Ama kumda bir değişiklik yok. Altın yok, aynı kalıyor. Hz. Ali’ye (Allah ondan razı olsun) döndü ve şöyle dedi:
– Ben de okudum ama hiçbir şey değişmedi; Kumun altın olmadığını söylüyor. Emirü’l-Mü’min Hz. Ali, Allah ondan razı olsun, başını eğiyor ve mahcup bir şekilde cevap veriyor.
“Ne yapmalıyım?” dedi. Dua aynı duadır. Ama okuyan ağız aynı ağız değildir! Dua güzel ama okuyanın samimiyeti ve güveni tam değil! ..
Diğer gönderilerimize göz at
[wpcin-random-posts]
İlk Yorumu Siz Yapın